Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό «ρεπορτάζ» όπου ο διάσημος (όσο και βαθιά πολιτικοποιημένος) συγγραφέας περιγράφει τις εμπειρίες του από το Ηστ Εντ, τις υποβαθμισμένες ανατολικές συνοικίες του Λονδίνου στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος, υποδυόμενος τον Αμερικανό ναύτη που έμεινε ξέμπαρκος, έζησε για αρκετό καιρό κοντά στους φτωχούς, τους άστεγους, τους άνεργους- τα πλήθη που ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχιας στην καρδιά της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας. Ο Λόντον μοιράζεται τη σκληρή ζωή των ανθρώπων που κοιμούνται στο δρόμο, που εκλιπαρούν για ένα ξεροκόμματο, που στοιβάζονται σε αποπνικτικά καταλύματα κάτω από άθλιες συνθήκες - και όλα αυτά με φόντο τον πανηγυρικό εορτασμό για τη στέψη του Εδουάρδου Ζ'. Και αναπόφευκτα αναρωτιέται τι είναι αυτό που πρόσφερε ο «πολιτισμός» όταν οι άνθρωποι της καπιταλιστικής Αγγλίας, παρά την αύξηση της παραγωγικής τους ικανότητας, ζουν σε χειρότερες συνθήκες απ' ό,τι οι ιθαγενείς στην Αλάσκα.

Στο κλασικό αυτό έργο, ο Λόντον, περιγράφοντας τις δυσκολίες που βιώνει ο φτωχός αστικός πληθυσμός ενός «ανεπτυγμένου» εκβιομηχανισμένου κράτους, συνθέτει μια σπαρακτική μαρτυρία γύρω από τις κακουχίες, τη διάκριση ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες, την ανθρωπιά και την απανθρωποποίηση των φτωχών. Εκατό χρόνια μετά την πρώτη τους δημοσίευση, οι ’νθρωποι της αβύσσου παραμένουν μία δημιουργική κοινωνιολογική μελέτη και ένα εμπνευσμένο -όσο και απόλυτα επίκαιρο- έργο.