Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος έχοντας εθιστεί στο να τον νομίζουν για κάποιον άλλο, το λιγότερο που του χρειάζεται είναι η ψυχραιμία, όταν απρόοπτα τον συλλαμβάνουν ως ύποπτο ανθρωποκτονίας : επαναπαύεται στην βεβαιότητά του ότι είναι θύμα παρεξηγήσεως.
Ωστόσο εφησυχάζει ακριβώς τη στιγμή που σε λίγο θα αποδειχτεί αφετηρία μια περιόδου αναπάντεχων ανακαλύψεών του, στη διάρκεια της οποίας κάθε άλλο παρά για τον ρόλο του ως θύματος παρεξηγήσεως θα είχε να νοιαστεί.
Σε τούτη την περίοδο οδηγείται, αν κι ανυποψίαστος αλάνθαστα, μέσω των εμμονών και προκαταλήψεών του. Ενώ στο να αποκαλύπτει και να αυτοαποκαλύπτεται, τον ανταγωνίζονται τόσο οι «συμπρωταγωνιστές» του, άλλος λιγότερο άλλος ισάξιός του, όσο και η Θεσσαλονίκη περί τα τέλη της δεκαετίας του 70, μαζί με τους παραδοσιακούς χώρους της όπου γράφεται η ιστορία. Με υπέρτερους βέβαια σε αποκαλυπτικότητα, τους σεισμούς που δονούν την πόλη κατά το χρονικό διάστημα που διαδραματίζεται αυτή.