Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης ασχολήθηκε με τη μελέτη της αρχαίας ινδικής γραμματολογίας από το 1896 ώς το 1910. Φιλοδόξησε να παρουσιάσει ολοκληρωμένο το έργο του κορυφαίου Ινδού δραματικού ποιητή Καλιδάσα, με εισαγωγή και σχόλια. Το βιβλίο Ιστορία της ινδικής λογοτεχνίας αποτελεί ακριβώς την εισαγωγή αυτή. Ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου εξηγεί με τρόπο σαφή τους λόγους που τον ώθησαν στη συγγραφή: «Για να δυνηθεί κανείς να καταλάβει ως πρέπει οποιοδήποτε μεταφρασμένο σανσκριτικό κείμενο, είναι χρεία να κατέχει σε γενικές γραμμές τουλάχιστο την ιστορία της ινδικής φιλολογίας»· και «στοχάζομαι αναγκαίο, μπροστά στα μεταφράσματα που επιχειρώ σήμερα να δημοσιέψω, να βάλω μίαν εισαγωγή στα ινδικά πράματα που εμπορεί να χρησιμέψει σαν πρόδρομος κάθε μετάφρασης από το ινδικό· με χρονολογική σειρά θα πασκίσω να εξετάσω την φιλολογική παραγωγή της Ινδίας, και κάθε φορά που θα παρουσιάζεται η ευκαιρία θα εξηγάω τες θρησκευτικές, τες φιλοσοφικές, τες κοινωνικές ιδέες του λαού εκείνου».

Το βιβλίο αποτελείται από πρόλογο και εννέα κεφάλαια: οι Βαιδικοί Ύμνοι· τα βράχμανα, τα Αράνιακα και οι Ουπανισάδες· τα Βαιδάγκα και τα Σμάρτα σούτρα· οι νόμοι του Μανού ο Βούδδας· η φιλοσοφία· η επική ποίηση (με ανάλυση εκτενή του Μαχαβάρατα και του Ραμάιανα )· το δράμα (αρχές της δραματικής ποίησης, ελληνική επιρροή στο σανσκριτικό δράμα, ιστορία της δραματικής ποίησης με ανάλυση όλων των έργων των μεγάλων δραματικών ποιητών Καλιδάσα, Χάρσα, Σούδρακα και Bhavabhuti) η νεότερη επική ποίηση, η λυρική και τα επίλοιπα είδη της φιλολογίας.