Οι κριτικοί λοιπόν, όχι μόνο οι εξ επαγγέλματος, ανασταλτικό ρόλο έπαιξαν με τη δραστηριότητά τους στο θέμα. Τα έργα μπαίνουν σε πλαίσιο, το οποίο πλαίσιο ο κρίνοντας το καταστήνει από δικού του, απ' τα αποστηθισμένα, γιατί παρόμοια κάντρα δεν πουλιούνται ακόμα στα καταστήματα. Η δουλειά της κριτικής βέβαια είναι άλλη, δύσκολη, περίπλοκη, πολύ ευεργετική όταν γίνεται σωστά - μα άλλο, τεράστιο ζήτημα τούτο. Φαύλος ο κύκλος, λες κι οι δημιουργοί πρέπει να λιγοστεύουν για να φουντώνουν οι κριτικοί τους, οι λογοτέχνες να γίνονται κατόπι κριτικοί, να κάμουν κριτική στα λογοτεχνήματα, σ' εκείνα ίσα ίσα τα ζητήματα που θα 'πρεπε, για το δικό τους καλό, να αντιστέκουνται στους κρίνοντες. Ενώ ποτέ νομίζω τους κριτικούς δεν απασχόλησε ν' αναζητήσουν κάποια, ολότελα άλλη περίπτωση: την αγωνία του δημιουργού, όταν για κάτι τον χειροκροτούν, κι εκείνος δεν το εκτιμά αυτό ακριβώς το έργο του. Ιδού θέμα μεγάλο, και από τα σημαντικά για την πολύ γενικότερη αξία του, κριτικών ερευνών.

Σωτήριος σ' όλα τούτα, ο ρόλος του αναγνώστη, αυτού του μοναδικά πολύτιμου σύμμαχου του τεχνίτη, που ξεδιαλέγει τα έργα -άμα τυπωθούν - και ενάντια σε κριτικούς τα γλυτώνει. Το αναγνωστικό κοινό, σήμερα όπως ανά τους αιώνες, εξέθαψε πολλές φορές τα καταχωνιασμένα. Αλλά κατά πρώτο λόγο το κοινό, πρέπει ν' αποχτήσει τη δυνατότητα να διαβάζει, κι ύστερα να μην το ξεστρατίσουν κι αυτό οι κανόνες, να έχει σωστά διαπαιδαγωγηθεί, να μην του παραμορφωθεί το κριτήριο, δηλαδή και η αισθητική του αντίληψη. Μα άλλο και τούτο, τρανό θέμα.