Είναι σήμερα αποδεκτό ότι ο Κλήμης θεωρείται ως ο κυριότερος μετά τον Ωριγένη, χριστιανός απολογητής. Ξεκινά από την ουσιαστική σχέση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο και προχωρεί για να αποδείξει πώς μέσα στο Χριστιανισμό έχει ο Χριστιανός αποκαταστήσει τη φυσική του σχέση, ως δημιουργήματος, με το Δημιουργό του.

Η ελληνικότητα του Κλήμη σε συνδυασμό με την πλούσια φαντασία του, την ευρεία του μόρφωση και την ερευνητική του διάθεση, την έξοχη, εν πάντι, ικανότητά του, το θεϊκό του πνεύμα, δεν ήταν δυνατό να παρερμηνεύσει την Καινή Διαθήκη, που ήταν γραμμένη στη μητρική του γλώσσα, όπως και την Παλαιά Διαθήκη, που είχε μεταφρασθεί στα ελληνικά από τους Εβδομήκοντα. Έτσι, δεν είναι δύσκολο να διατυπώσει ο μελετητής τη γνώμη ότι ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς είναι ο πρώτος Έλληνας Χριστιανός φιλόσοφος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πίστευε στην ανάγκη να θεσπισθεί ένα είδος θεϊκής εκπαίδευσης για το ανθρώπινο γένος. Η άποψη αυτή θεωρήθηκε ως η βασική αλεξανδρινή αρχή που παίρνει την αρμόζουσα θέση στην ιστορία της Εκκλησίας και είναι το κλειδί του δόγματος για το Θεό και τον Κόσμο, για τον Ιησού Χριστό και το πνεύμα του, για το Θεό και τον 'Ανθρωπο.