Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε ένας πολιτικός άνδρας που σημάδεψε με την παρουσία του καταλυτικά γεγονότα για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Παράλληλα, υπήρξε και άτυχος ως προς την εύνοια της λεγόμενης «πολιτικής τύχης».

Η καταξίωσή του στον πνευματικό χώρο δεν εστάθη ικανή να τον συγκρατήσει. Ήθελε τις ιδέες, τις γνώσεις του να τις μετουσιώσει σε πράξη, γι αυτό αναζήτησε την πολιτική ως μέσο εφαρμογής τους. Και όταν οι αγώνες του και οι ικανότητές του του προσέφεραν δικαιωματικά τη θέση του πρωθυπουργού, τότε η «πολιτική τύχη» δεν τον ευνόησε, με αποτέλεσμα να κατακτήσει τον τίτλο του πιο βραχύβιου πρωθυπουργού των τελευταίων ετών.

Έτσι, το 1945, ενώ σχημάτισε μία από τις καλύτερες κυβερνήσεις σε ηλικία σαράντα τριών ετών, ανετράπη από τους συμμάχους, διότι υποστήριξε με σθένος τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Αλλά και το 1967 η ίδια τύχη τον σημάδεψε, όταν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 τον κατήργησε από πρωθυπουργό. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να θέσει τέρμα στην αβεβαιότητα της εποχής εκείνης, βγάζοντας τη χώρα από τα αδιέξοδα στα οποία την είχαν οδηγήσει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου.

Τέλος, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε άτυχος και την 23η Ιουλίου 1974, όταν καθ' οδόν προς την Πρωθυπουργία, με έτοιμο τον κατάλογο των Υπουργών, του ανέκοψαν την πορεία, για να επαληθευθεί η ρήση της Αγγλίδας συγγραφέως Rosamond Lehmann, όταν το 1943, ευρισκόμενος στο Λονδίνο, του είχε πει: «Κύριε Κανελλόπουλε, βλέπω στη φυσιογνωμία σας ότι είστε δεμένος με μοιραία γεγονότα... Σας σημαδεύει η μοίρα».