Είναι ένα πλούσιο γραπτό η Ελλάδα, ως τόπος και ως κόσμος, κι ας βιαζόμαστε καμιά φορά να τη στενέψουμε, από οκνηρία ή οίηση, από φιλαυτία ή επειδή την ταυτίζουμε άδικα με τους ολίγους που τη διοικούν από τους θεσμικούς ή και εξωθεσμικούς θώκους τους. Ας την αγαπήσουμε λοιπόν γι' αυτό που πράγματι είναι, ταπεινό πάντως ωραίο και πολύτιμο, κι όχι γι' αυτό που λένε οι παραληρηματικές (και συνήθως εμφυτευμένες) ψευδαισθήσεις μας πως είναι τάχα "ομφαλός του κόσμου" ή ό,τι άλλο μεγαλοπρεπές. Κι όταν την κρίνουμε, να μη λησμονούμε ότι οφείλουμε πρωτίστως να κρίνουμε τον εαυτό μας και να μην τον απαλλάσσουμε. Και το πιο τίμιο θα ήταν να συντάσσει την κριτική μας η αυστηρότητα της αγάπης και η δικαιοσύνη της και όχι η σνομπίστικη λογική όσων εξαπολύουν το ακυρωτικό πόρισμα "στην Ελλάδα ζεις, τι περιμένεις" ή το ανάλογό του, "αυτή είναι η Ελλάδα..."

Κάποιες πτυχές αυτού του πλούσιου γραπτού επιχείρησαν να προσεγγίσουν οι περί τις εκατόν είκοσι επιφυλλίδες του τόμου, πρωτοδημοσιευμένες στην Καθημερινή από τον Ιανουάριο του 2001 έως τον Δεκέμβριο του 2005, στην κυριακάτικη στήλη "Υποθέσεις": η Ελλάδα της ολυμπιακής παραζάλης, της τηλεοπτικής υπερβολής, των παλαιών και των νεότερων μύθων, της ιεραρχικής αδολεσχίας, της κομματικής δημαγωγίας, της ρατσιστικής φοβίας και του αμανέ ("πεθαίνουμε, πεθαίνει η γλώσσα μας, χάνεται η ταυτότητά μας" κλπ.), η Ελλάδα σε μια γειτονιά του κόσμου που πλήττεται από πολέμους, αλλά και η Ελλάδα με τις στρατηγικές της που βγάζουν γλώσσα στο χρόνο, με τον επινοητικό δήμο των παιδιών της και με τους ποιητές της, από τη Σαπφώ στον δημοτικό τραγουδιστή κι από κει στον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Καβάφη, τον Ελύτη.
Κριτής και πάλι, πάντοτε, ο άγνωστος αναγνώστης.