Ο Αριστοτέλης Μανωλέας (1915-2001) ήταν ένας αριστερός διανοητής, ένας αθεράπευτος πρόμαχος του ελληνικού σοσιαλισμού, που μοιράστηκε τις ιδέες του για τον τρίτο δρόμο με τους φίλους και συντρόφους του, Αλέξανδρο Σβώλο, Γεράσιμο Λύχνο, Ευάγγελο Παπανούτσο, Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), Κορνήλιο Καστοριάδη, Πέτρο Πικρό, Παναγή Λεκατσά, Γιάννη Κορδάτο, Κώστα Βάρναλη, Νίκο Παπά και άλλους. Αλλά και στα κατοπινά χρόνια ακολούθησε τον Γεώργιο Παπανδρέου τη δεκαετία του '60 και αγάπησε και εκτίμησε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Παρότι ήταν δημόσιος υπάλληλος, αρθρογράφησε πολιτικά σε περιοδικά έντυπα από το 1947 έως και το 1964, σε περιόδους δηλαδή πολιτικών διώξεων και απαγόρευσης ακόμη και των ιδεών, σε μια χώρα όπου ποτέ δεν ευδοκίμησε ο σοσιαλισμός. Ο Αριστοτέλης Μανωλέας ήταν ένας Ωραίος Έλλην που πάλεψε για τις ιδέες του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας.

Με δεδομένη την παράλειψη της ιστοριογραφίας για το ρόλο των σοσιαλιστικών δυνάμεων που πήραν μέρος στην Ελληνική Εθνική Αντίσταση μέσω του ΕΑΜ, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μπορεί οι συσπειρώσεις των μικρών σοσιαλιστικών κομμάτων να είχαν, όντως, μικρή αριθμητική δύναμη, τα στελέχωναν όμως εξέχουσες προσωπικότητες του αριστερού χώρου και της αριστερής διανόησης, όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Στρατής Σωμερίτης, ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ο Δημήτρης Στρατής, ο Αχιλλέας Γρηγορογιάννης, ο Νίκος Ασκούτσης, η Αγνή Ρουσσοπούλου και τόσοι άλλοι. Αυτές, λοιπόν, οι ηχηρές προσωπικότητες, που πάσχιζαν να αναδειχθούν σε τρίτο πόλο και δε δέχονταν σε καμιά περίπτωση να αποτελέσουν την ουρά των δύο μεγάλων μονομάχων, συνθλίβονταν ανάμεσα στους εθνικόφρονες, που τους κατηγορούσαν και τους προπηλάκιζαν ως συνοδοιπόρους, και τους κομμουνιστές, που τους κατονόμαζαν ως διασπαστές, χρήσιμους ηλίθιους και αποστάτες, ανάλογα με την περίσταση.