«Α! Βλέπω ότι δεν έχετε διαβάσει πολλές ιστορίες της Μαύρης Μάσκας, είπε ο Βιτγκενστάιν. Βεβαίως υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο πρωταγωνιστής, σε μια ανάπαυλα της δράσης, πέφτει σε συλλογή. Συνήθως οι σκηνές αυτές είναι καθαρά ατμοσφαιρικές. Αλλά οι λεπτομέρειες αυτές κάνουν φιλοσοφία, γιατί ο κόσμος, ιδιαίτερα στις αστυνομικές ιστορίες, είναι όλα όσα συμβαίνουν. Έτσι, στην ιστορία που διαβάζω, ο ντετέκτιβ είναι μόνος στο κατάστρωμα ενός πλοίου τα μεσάνυχτα, όπου δεν ακούγεται τίποτα πέρα από το τικ-τακ του ρολογιού του πλοίου.
Ένα ρολόι, λέει ο ντετέκτιβ, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα προβληματικό όργανο: μετρά ένα θραύσμα της αιωνιότητας, μετρά δηλαδή κάτι που ίσως δεν υπάρχει.
Ενθουσιάστηκα με αυτή τη σκέψη, είπε ο Βιτγκενστάιν, διότι καθρεφτίζει σχεδόν επακριβώς μια σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου όπως εκφράζεται στις Εξομολογήσεις του: Δεν μετρώ το μέλλον, διότι δεν υπάρχει ακόμη. ούτε το παρόν, διότι δεν έχει διάρκεια. ούτε το παρελθόν, διότι δεν υπάρχει πια.
Γνωρίζετε καλά τις Εξομολογήσεις; τον ρώτησα, κάπως αφελώς.
Τα ανεπανάληπτα γαλάζια μάτια του Βιτγκενστάιν άστραψαν στο σκοτάδι.
Είναι το πιο σοβαρό βιβλίο του κόσμου, ψιθύρισε.»