...Αν τελικά σώθηκε κάτι από το Χαμό είναι αυτές οι επιστολές. Τις βρήκα κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών μου σε μια πόλη, έρημη όπως τόσες άλλες πια. Ήταν ακουμπισμένες πάνω σε ένα γραφείο, ανάμεσα σε δυο λούτρινα αρκουδάκια.
Οι επιστολές αυτές φαίνεται πως είναι γραμμένες από έναν νεαρό άντρα προς την αγαπημένη του. Αν κι έχουν έντονο προσωπικό ύφος, δεν μπορείς να τις πεις μόνο προσωπικές. Διαβάζοντας τις κανείς, βλέπει μικρές στιγμές, αποσπάσματα από όλη αυτή τη τρέλα, όλη αυτή τη παράνοια που μας κυρίεψε. Αλλά κι αυτά τα αποσπάσματα είναι αρκετά για να καταλάβει κάποιος έστω και λίγο τι ζήσαμε, μιας κι αμφιβάλλω αν έχει συλλάβει κανείς το πλήρες μέγεθος αυτού που συνέβη κι άλλαξε τον κόσμο μας για πάντα.
Στις στέλνω να τις διαβάσεις, ελπίζοντας πως θα βρεις σε αυτές κάτι που εγώ δεν βρήκα, κάτι που ίσως μας βοηθήσει να ξαναγίνουμε αυτό που κάποτε ήμασταν ή, ακόμη καλύτερα, αυτό που ονειρευόμαστε να γίνουμε.

Υστερόγραφο: Για να διαβάσει κανείς αυτές τις επιστολές, χρειάζεται και ευαισθησία και γερό στομάχι. Η αλήθεια είναι πως για το δεύτερο δεν ανησυχώ, είμαι σίγουρος πως όλοι όσοι είμαστε ακόμη ζωντανοί, το αποκτήσαμε κι ας μην το είχαμε, αφού αλλιώς δεν θα είχαμε επιβιώσει. Το πρώτο είναι που φοβάμαι πως χάσαμε οριστικά πια».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ