«Διαπραγμάτευση» και «τοπική ανάπτυξη» είναι έννοιες ασύμβατες. Η «Τοπική Ανάπτυξη» -έννοια ουτοπική, ρομαντική, ουμανιστική μέσα στην παγκοσμιοποίηση- υποδεικνύει το «πού θέλουμε να πάμε την κοινωνία». Υποδηλώνει ένα όραμα άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία, το χώρο, τους λαούς και το συναίσθημα. Συνιστά πανανθρώπινη κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στην ισοπέδωση, τη μη αποδοχή της χωρικής-γεωγραφικής-ιστορικής-πολιτιστικής και αισθητικής ιδιαιτερότητας. Δίνει μια «ιστορική συνέχεια» στον πολιτισμό μας. Δίνει το «στίγμα» χώρου, χρόνου και αξιών.
Η «Διαπραγμάτευση» είναι η ουσία της σημερινής παγκοσμιοποίησης. Δεν ορίζει τι είναι ηθικό και τι όχι. Οριοθετεί μια πραγματική κατάσταση εκ του αποτελέσματος. Δείχνει τον πιο ριψοκίνδυνο, τον πιο αποφασισμένο να σπάσει τη συμφωνία, τον οποίο «ορίζει» ως «νικητή». Μας εξηγεί απλά το «πού πηγαίνει η κοινωνία» σύμφωνα με τις επιθυμίες του νικητή, του ανθρώπου που, εντελώς ψυχρά, εντελώς ορθολογικά, υλοποιεί το δικό του στρατηγικό σχέδιο, εκμεταλλευόμενος τη «μη αντίδραση», ή άλλως τη «μέγιστη αποστροφή στον κίνδυνο» των άλλων ανθρώπων. Στην ουσία η «Τοπική Ανάπτυξη» υποτάσσεται στη «Διαπραγμάτευση». Αποτελεί εξαρτημένο της κομμάτι. Η «Διαπραγμάτευση» είναι το πλαίσιο.
Η «Τοπική Ανάπτυξη» είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι μεθοδολογικής διεργασίας, ενταγμένο στη Διαπραγμάτευση, μέσα από το οποίο ο «νικητής» πετυχαίνει την «κοινωνική συναίνεση», είτε την εκ των υστέρων δικαιολόγηση της δράσης του (επικοινωνία).

Στόχος του παρόντος έργου, είναι να επιχειρήσει να «δείξει» την αναγκαιότητα αλλαγής της «συνδεσμολογίας», κάτω από τα νέα δεδομένα επιβίωσης στον 21ο αιώνα. Η «Ανάπτυξη» γίνεται -εκ των πραγμάτων- «πλαίσιο», και η «Διαπραγμάτευση» μέσο υλοποίησης του πλαισίου. Αυτό δεν είναι ευχή. Είναι αναγκαιότητα απλής επιβίωσης.