Όλη η θεματογραφία του βιβλίου έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον και μου θυμίζει κάτι που είπε ο Σεφέρης για τα ποιήματά του: ''Δένω τον έντεχνο λόγο με ιστορικά γεγονότα''. Το ίδιο κάνει και ο 'Αρης Δρακόπουλος, γι' αυτό και τα κείμενά του έχουν μια ζωντάνια, καθώς υπηρετούν και την κοινωνική αλήθεια. Τα πρόσωπα που εμπλέκονται στις περιπετειώδεις ιστορικές στιγμές δίνονται με την ψυχογραφική τους ιδιοσυστασία, έτσι που νομίζει ο αναγνώστης πως κάπου τους ξέρει, κάποτε μίλησε μαζί τους.
Σήμερα η ανθρωπιά είναι πια σπάνιο είδος, γι' αυτό το βιβλίο τούτο δε θυμίζει μόνο το τι τραβήξαμε σαν έθνος. Θυμίζει πως μόνο με το καλό και με την ειρήνη ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του. Και να κάνει τη ζωή του ομορφότερη. Γι' αυτό υπάρχει και το διδακτικό μέρος στις σελίδες του.

Η ζωή σε τούτο το νησί δεν πατάει πολύ στο χώμα. Της αρέσει να λικνίζεται στο μοσχοβολισμένο από τα λουλούδια και τη θάλασσα αέρα. Ξελογιασμένοι και οι κάτοικοι προτιμάνε το τραγούδι από τη δουλειά. Η μουσική δεν άντεξε στον πειρασμό και ήρθε και θρονιάστηκε εδώ από τα παλιά τα χρόνια.
Η μικρή μας Σόνια δεν τραγουδάει, αν και η ζωή της δεν ξεδιπλώνεται κάθε μέρα πάνω στη γη. Αυτή κι αν πετάει στα σύννεφα!

Ονειροπαρμένη της το κόλλησε η μάνα της, γιατί πρώτη λουζόταν τα καπρίτσια της. Δεν προλαβαίνει να πλύνει τους τοίχους κι άλλες ζωγραφιές με κάρβουνο ξεφυτρώνουν κάθε μέρα. Μ' αυτόν τον τρόπο τραγουδάει η Σόνια αυτό που κεντρίζει τη ζωή της. Είναι μια φλόγα που σιγοκαίει μέσα της και θέλει να βγάλει τη γλωσσίτσα της να ανασάνει.